Ποίηση, ένα όμορφο, υπέροχο, γαλήνιο συναίσθημα που το καταλαβαίνεις όταν μιλήσεις με τον ποιητή. Όταν σου πει ότι αισθάνεται και τι θέλει να γράψει. Καίγεται ολόκληρος για να γράψει δύο σειρές. Δύο σειρές, που για τον αναγνώστη θα είναι δύο σειρές αισθημάτων.
Το καλύτερο δώρο για τον ποιητή είναι να του αφιερώσεις χρόνο διαβάζοντας αυτά που γράφει, ενώ το καλύτερο δώρο για εσένα, και η πιο δύσκολη ενέργεια για αυτόν, είναι ότι πρέπει να σε συγκινήσει και να σε κάνει να αισθανθείς αυτά που γράφει. Ας μην ξεχάσουμε όμως και την μουσική που συνδυάζεται πολλές φορές με την ποίηση, όταν ένας μουσικός μελοποιήση τα λόγια, τις φράσεις του ποιήματος, όπως τα εκφράζει και τα βγάζει από μέσα του ο ποιητής.
Στο πρώτο βιβλίο ποίησης που μου χάρισαν στην πρώτη σελίδα του υπήρχε μια αφιέρωση που έλεγε: "Ποιητής δεν είναι αυτός που γράφει Ποίηση. Ποιητής είναι αυτός που βιώνει Ποίηση. Που γράφοντας τη λέξη ΦΛΟΓΑ σηκώνεται απο το γραφείο του με εγκαύματα στο χέρι. "-Κάκια Παυλίδου-
Όλοι κρύβουμε ένα μικρό ποιητή μέσα μας που με δουλεία και κόπο φτάνει στην δόξα.
Νικολέτα Προύμα
Η μαγεία είναι διάχυτη ακόμη κι όταν κοντεύουμε στο Ποίημα, κι όχι όταν απαραίτητα το αγγίζουμε!
ΑπάντησηΔιαγραφή~Κόντεψα στο Ποίημα~
Παυλίδου Κάκια
Τίποτε δεν δημιουργείται από το τίποτε...
Τα γράμματα ορατίζονται Πνεύματα και Δυνάμεις αόρατες..
η Μάγισσα
στο Νου σου πρώτα αναδύθηκε
από μετουσίωση Ανάγκης για εξώκοσμη επαφή
και έτσι άνθισαν τα κλαδιά του Στίχου σου....
Το βλέμμα της Ψυχής μου άδραξε το πιο μικρό κι εύθραυστο,
λύγισαν οι Αντοχές του,
το βαρος μου γονιμοποιήθηκε με το χώμα της πρώτης αυγής
στη γραμμή του Δικού σου Ορίζοντα...
και συλλήφθηκε ο φονιάς μου σαν έμβρυο
που λαχτάρησε να γεννηθεί
στο ΜεσοΔιάστημα δύο στροφών Μελοποιημένης Ποίησης....
κι εγώ κόντεψα Μάγισσα να γίνω
λίγο πριν ταραξεις τα νερά της Οπτικής μου Αυταπάτης
και με προσγειώσεις με μία απουσία Ειδώλων,
που απεγνωσμένα τα ζητούσα
για να νιώσω Υδάτινα Ευπροσάρμοστη στις Ποιητικές σου Εμμονές....
Μέσα σε ραγίσματα τυφλής Σιωπής
έχασα τον απόηχο της Σκέψης σου.....
Παρά λίγο να συγχρονιστούν Γραφή κι Ανάγνωση....
μα το βότσαλο της Ευχής
με ομόκεντρους Υδάτινους Γαλαξίες
με εκθρόνισε από το Ποσειδώνιο Βασίλειό σου
και ρωτώ με αθόρυβους πνιγμούς:
"Εγκλωβισμένη ποια βασίλισσα Κυριαρχεί των Νοημάτων?.."
Σαν στερηθώ την Ελευθερία μου
πώς να προκαλέσω σεσμικές ρωγμές στο Υπέδαφος της Σκέψης σου?....
Λευτέρωσέ μου τις Λέξεις,
από το Τίποτε πως να πιαστώ
όταν η Ανάγκη μου ζητά τα Πάντα?...
http://pavlidoykakia.blogspot.com/2011/05/blog-post_14.html
Ποιητής δεν είναι αυτός που κοντεύει στο ποίημα, ποιητής είναι αυτός που ζει με ποιήμα. Εγώ σαν Νικολέτα, ποιητή θεωρώ όλο τον κόσμο. Ποιητή γνώρισα κάτω από συνθήκες θαυμασμού, διάβασα πρώτα και μετά γνώρισα τον άνθρωπο που έγραψε το ποιήμα. Είδα τον τρόπο σκέψης, έμαθα και κατάλαβα πως είναι να ζει ένας ποιητής... Δεν είσαι υποχρεωμένος να γράφεις ούτε να διαβάζεις ποίηση, απλά είναι ωραία αίσθηση να παρακολουθείς τις αλλαγές.
ΑπάντησηΔιαγραφή